ව්‍යාජත්වය අව්‍යාජත්වයට කිට්ටුවෙන්

ජීවිතය කුමක් වුවත් එහි ඇත්ත සහ බොරුව නම්  වූ දෙපදයන් ට මූලික තැනක් හිමිව ඇත. සියල් ලෝක සත්වයාගේ බැදීම් සත්‍ය මත ම පදනම් නොවෙති. ජීවිතයේ අස් කොන් වල අඳුරු ලප මෙන් රජයන බොරු ද හුස්ම ඉහල පහළ නොදමයි ද?.


යාථාර්තයෙන් ඔබ්බෙහි ඇති බොරුව නම් වූ අප්‍රසන්න වචනයට මා මෙන් ම බොහෝ මිනිසුන් ද්වේශ කරයි. ඒ තරමටම බියක් දක්වයි. නමුත් හැම විටකම අප ජීවත් වන්නේ බොරුව තුලම මිස ඇත්ත සමඟ නොවේ. බොහෝ ලෝක ධර්මතාවන් මවා පෑමක් යැයි මා කී කළ ඔබ පිලිගන්නවා ද?


පරිකල්පන රුප පද්ධතියක මිනිසුන් දකිනුයේ මතුපිට හැඩ තල මිස එහි සැඟවුණු ඇට කටු නොවෙයි නේද? ප්‍රත්‍යක්ශයෙන් ම ගත් කළ අප බය ඇත්ත නම් වූ දෙයට  ට මිස බොරුව ට නොවේ. ගැමියො කතාවට කිව්වේ ඇත්ත තිත්තයි කියලා කට කසනවාට   නෙවේ නේ. ඇත්ත තිත්ත , තිත්ත +  ජීවිතයට සමඟ සම්මිශ්‍රණය නොකොට කඩ තොළු ඇති තැන් අපි අයිසිං නමින් ව්‍යාජකරණයට නැඹුරු වෙන්නෙමු. එකකින් පටන් ගෙන සිය දහස් වතාවක් අපි මේ ක්‍රියාවෙහිම නියැලෙන්නෙමු. බොරුව තුල ඇති මෘදු මොලොක් බවට  අප සියල්ලෝම ලොල් වී  ඒ පසු පසම දුවමින් යාථාර්ථයෙන් බොහෝ ලෙස දුරස් වී ඇත්තේ යථාර්ථයේ ගල් බොරළු උඩ ඇවිදින්න අපේ හිත් වල ඇති අකමැත්ත දැයි මා නොදනිමි.

ජීවිත දෝමනස්සයන්, ආදර පෙරළීන් ආදී විවිධ වූ  සිදුවීම් දාමයන් තුල අපේ රඟහලට ආගිය පුද්ගලයන් තුල කොතෙකුත් අප්‍රමාණ විවිධත්වයන් ඇද්ද. ඇතැම් මිනිසුන් අපේ දොඩමළුවෙන් සමුගත්ත ද ඔවුන්ගේ හඩ අපේ හිත් වල සදාතකනිකව දෝංකාර  නඟයි. එය තීරණය වනුයේ ඔවු න් අප ජීවිත තුළ රඟන රන්ඟණීය චරිතයන්ට ඔහු හෝ ඇය කෙතරම් අවංක වූවද යන්න මත පමණයි.

හෙවනැල්ලයි මමයි

හිටි හැටියේ අසනීප වුණු අප්පච්චී, ඇවිදින්න බැරි අම්මායි එක්ක මගේ ජීවිතේ තව තවත් ලං වෙන්නේ දුප්පත් කමට. ජීවිත ප්‍රස්ථාරේ ඍණ සංඛ්‍යාවලට යන්න පටන් ගත්ත දා පටන් නොදන්න මිනිස්සු පවා මට උපදෙස් දුන්නා, ජීවත් වෙන හැටි කියා දෙන්න. මේ ඵල රහිත කන්දොස්කිරියාව මම අහන් වුන්නේ ඒ දවස් වල බොහොම අසීරුවෙන්. පස්සෙන් පහු කාලෙකදී බහුතරය සුළුතරයට පෙරලුනාම කන්දොස්කිරියාව ඉබේටම නැවතුනා.

“මට ජීවිතේ බිංදුවේ ඉඳලා පටන් ගන්න වෙලා.”

“ඒක හොඳයි.

“ඒ ඇයි?”

“ජීවිතේ මුල ඉඳන් පටන් ගන්න මිනිස්සුන්ට සාර්ථක වෙන්න ලේසී. ඒ වගේම ඒ මිනිස්සුන්ට මුල අමතක වෙන්නෑ කවදා වත්.”

 “කියන්නං ලේසි යි .. ඕවා ඕන කෙනෙක්ට”

“හැබැයි ඒක කියන තරන් ලේසි නැ තමයි කරන්න ගියාම. අවබෝධයෙන් වැඩ කරන්න ඕන. මට පුළුවන් විදියට ඔයා ට හෙල්ප් කරන්නම් නංගා.”

ජීවිතේ කොනකට වෙන්න මගේ ලඟ නතර වුනේ, ඔන්න ඔහොම කිව්ව සහෘදයා විතරයි. එත්, පෙනෙන නොපෙනන තරමට ඈතින්.

“පණ උනත් දෙන්න හැකි” යි. කිව්ව ආදරේත් අනෝරා වැස්සකට අහුවෙලා දිය වෙලා ගියා. වැලලිච්ච රෝමාන්තික කවියේ අන්තිම පද පේළියත් මට මෙන් ම ඔහුටත් අමතකව ඇති. සාධාරණ අසාධාරණ ගැටුම් කෙලවර අපේ වෙන් වීමේ අවසන් තීන්දුව ලිය වුනේ මොන ම හේතුවට ද කියලා දවසක ඔහු මුණගැහුනොත් අනිවාර්යෙන්ම අහන්න ඕනේ. මගේ හිත කොනක වත් නැති මේ ප්‍රශ්න උත්තර බාගදා  ඔහු සමීපයේ ඇති. පණ නේන ඒ අතීත කතාව ආයේ ලඟ නැතුවට ඉඳ හිටලා ඇස් තෙත් කරන් කඳුළු වැටෙනවා තවම.

මේ සියල් බැඳීම් මකුළු දැලක තරමට වත් ශක්තිමත් නෑ.  “ඇති හැකි දවස්වල ඉන්න අප්‍රමාණ නෑදෑ මිත්‍රයෝ නැති බැරි දාට වෙන්ව යනවා” කියන කියමන සඵත කරමින් ඔවුන් නික්මිලා පැදුරටත් හොරෙන්. ව්‍යාජ බැඳීම් ගැලවිලා. මගේ සිතුවිලි නග්නව යථාර්ථය දිගේ වැටි වැටි ඇවිදින්න පටන් ගෙන. “දවසක ලෝකෙම මිනිස්සු කියවන පොතක් ලියන්න ඕන” කියන අමුතුම පිස්සුවකුත් එක්ක.

වේදනා දෙන අම්මාගේ කඳුළුයි,  හැඬුම්බර අප්පච්චිගේ හිතයි, දුර්වර්ණ විච්චි ගෙදර බිත්ති හතර මැද ගුලි වෙලා තියෙන ඔවුන්ගේ හීනයි මගේ ඉහ මත්තේ ගොඩ ගැහිලා. අප්‍රමාණික වේදනා, සිනා පිරුවටේකින් වසාගෙන මම මගේ හිත සිර ගත කළ අපූරුව මට ම පුදුමයි. කෙසේ කෙදිනක අවසන් වේද යත් නොදන්න මගේ දෛවයේ මේ සිදුවීම් සමුදායම එක පෙලට ලියවෙලා තියෙන්න ඇති. මම මෙතුවක් නොදැන වුන්නට.

මිනිස්සු පතන සියුම් මෘදු මොලොක් ජීවිතෙන් එහාට කළු සුදු පරිසරයෙක අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් අඩු නොවුනු කාල සීමාවන් අනපේක්ෂිතව පැමිණෙනවා යි මොකදෝ පොතක මම කියවලා තිබුණා . මේ ගෙවෙන ගිම්හානේ අවසන්ව වසන්තය පැමිණේවි. නමුත්, අවිනිශ්චිත කාල පරාසරයක් ඒ පිළිබඳ මගේ සන්තානේ  ඇත්තේ. ඒ වසන්තය පැමිනෙන දා, මා මගේ ජීවිතයේ කොතැනක හිදීවි ද යද්ද පිළිබඳ වත් ලොකුවට ප්‍රශ්නාර්ථයක් ඉතිරියි මගේ ලඟ.

ප්‍රීතිය සිරගත කොට වේදනාව මුදුන් පමුණුවාගෙන ලෝකේ කැරකෙන්නේ  මගේ ජීවිත චක්කරේ කැරකෙන පැත්තට ප්‍රතිවිරුද්ධව. අනුන්ගේ හීන මගේ වචනවලින් පණ එන කාලේ අසීමාන්තික ලෝකයක තනිව මම, පිහිටක් නැති, හෙවනක් නැති  කටෝර බිමක හිස් අවකාශය පුරාම අනන්ත හීන දකින කෙල්ලෙක්.

ප්‍රේම මාණික්‍යය

සැබෑ ප්‍රේමය වනාහි අන්ධකාර දූපතක ඇති නීල මාණික්‍යයක් වැනි ය. මෙය සොයා යන්නෝ බහුල වන අතර සොයා ගන්නෝ විරල ය . ඔවුන් සැබෑ  වාසනාවන්තයෝ ය. දැලි හලං කෑලි  සොයා යන ප්‍රේමය සත්‍ය‍යෙන් තොර සුරන්ගනා කතාවන් පෙළකි. එකකින් නතර නොවන අපි නිරන්තරයෙන් ම ප්‍රේම මාණික්‍ය සොයන්නට මේ දනව්වට පිවිසෙන්නෙමු. අවාසනාවට බොහොමයක් ඇස ගැටෙනුයේ වටිනාකිමින් අඩු ව්‍යාජත්වයෙන් ඔප වැඩුනු ප්‍රේමය මයි. 

ආදරණීය මිනිස්සු

චිත්ත මනෝභාවයට ආමන්ත්‍රණය කෙරෙන ආදරණීය හිතැත්තන් ලෝකේ කොහෝ හෝ  හොයා ගන්නට සිටී නම්.. අප්‍රමාණ වතාවක් මා ඔවුන් සොයා ඇවිද ඇත. තවත් යා නොහැකි තැන නැවත, අතීතයත් වර්තමානයත් අතර සිර වූ චරිත කිහිපයක් අකුරු අතර සිර කරන්නට මට දැන් උවමානාය. වෛරයකින් තොර කලකිරීම් සමුදායක්ම හිත් වේදිකාව ඉදිරිපිට මුල් අසුන් හොබවමින් මට ම ඔච්චම් කරයි.

සැබෑ ආදරණීයෙක් මගේ ජීවිතයේ කොහෝ හෝ තැනක සිටියා ද යැයි අතීතයේ කුණු මල්ල අවුස්සා හොයා ගන්නට උවමනැයි. නමුත්, කිසිවෙක් නැතැයි මම හොදාකාරව ම දනිමි.  කුමන අනුභූතියක වුවත් සෑම ස්ථරයෙකම මිනිසුන් මගේ මිතුරන් වී සිටි කාල වකවානු වල ඔවුන් පැමිණියේ මාරුතයක් ලෙසිනි. ආ විගසම කල්පාන්ත සුළඟට නොදෙවෙනිව හැර යාම සටහන් ය.

කෘතියක අවසානයේ එහි නැවතීම් තිතක් තබනු වස් ලේඛකයා උනන්දුවෙන් අවසානය තරණය කරයි. නමුත් ජීවිතයේ නැවතුම් තිත් කොහිද. කිසිවක් නැත. ප්‍රශ්නාර්ථ පමණක් නිරුත්තර ප්‍රශ්න ඉදිරිපිට හිට ගෙන සිටී.