හඳවතේ නිදි වැරුම..

සිහිල් සිල් නද

නොනිමෙනා පන් මැඳ

බෝ දළුත් දැහැනට වැදී..

නිවන් යන්නට

ඔන්න මෙන්නම

රෑ සදත් දැහැනට වැදී..

මටත් හිමි ඇති

පෙමක් වත් නැති

පාළු හිත ඇයි

තවම දැහැනින් මිදී..

එක් ටැම් විමානේ

මම ම හදා ගත් එක් ටැම් ගෙයි 

දොරගුළු අස්සෙන් රිංගා..

පිටමං මිනිහෙක් ගෙට වද්දාගෙන 

අරුමැති දුක් ගින්දර වින්දා.

මම ම විවර කළ 

එක්ටැම් දොරකඩ පින්නා..

දේව දූතයෙක් බහිරවයෙක් වී 

මගෙ හිත ආයෙත් වික්කා..

මළවුන්ගේ අවුරුදු දා ..

ආදරණීය දෙවුන්දරා සං,

දිය කරගෙන

සීතල හිම..

ගිනියම් වෙන

පෙම් හඳවත..

තුරුළු කරන්..

නුඹ එනකන්..

මඟ බලාන

මම ඉන්නං..

මළ වුන්ගේ අවුරුදු දා..

****

-නොරිකෝ සං-

මල් වැස්ස..!!!

මල් වැස්ස..!!!

හුළඟ එක්ක 

හෙමින් ඇවිත්

තෙමපං 

මගේ පෙම් හඳවත..

රෝස පාට තොල් පෙති උඩ

හෝදාපං 

කළ පව් කඳ..

සුවඳෑති මල්

ගහකට 

බැරුවට 

ඉඹින්න

සුවඳැති 

මල් පිපෙනවා 

ඒ 

ගස් වල..

සමනලී..

විතෙන් මී මුධු 

මත්ව රඟදෙන..

මලින් මල රහ

හෙමින් සිපගෙන..

හොරෙන් හොරුහින්

මුකුළු කරගෙන..

එකින් එකකට.

වන්දනාවක යන.. 

සමනලිය මම..

කසාද සහතිකය

දුහුල් පට සළු
උඩින් ඇඳගෙන
පෝරු මණ්ඩප තිබ්බේ නෑ..
තීරු පොතකට
කියා හිමිකම
අත්සනක්වත් දැම්මේ නෑ..
අපි අපේ වුණු
සුමුදු යහනෙදි
ලෝකයක් ගැන වඟක් නෑ..
මට අහිමි වුනු
ඈට හිමි වුනු
සහතිකේ මට අදත් නෑ..

වැරහැලි හිත

ඉපනැල්ලත් කිති කවාන
මල් වැස්සක් ඇවිත් ගිහින්
චිරි චිරියේ වස්සානය 
පොළොව තෙමන සුවඳ සරින්
කොහෝ ඇවිත් ගී කියපන්
වැරහැලි මගේ හිතට උඩින්..

තිත් කොමා

නුඹ නැවතීම තියන්න  

හිතපු හැමදාම 

මම කොමා දැන්මා..

මම නැවතීම  තියන්න  

හිතපු හැමදාම 

නුඹ විශ්මාර්ථයක් දැන්මා..

අවසානයක් තියා 

ආරම්භයක් වත් නොවුනු 

කතාවක 

දැන් ඉතිරි ප්‍රශ්නාර්ථ විතරමයි...

වැස්ස වගේ මල්

තුරු වදුල් සිප වැලඳ

මල් පහස විඳ ගත්තු

පොඳ වැස්ස

මම නේද...

පසන් සිතුවිලි

දහක් අතරින්

වඟක් වත් නැති

පතොක් මල 

නුඹ නේද

කුළුදුලේ ඉදුල්

ප්‍රේමය උතුම් දහමකි

මිනිසුනි අප පිළිගන්නා..

රාගය ඊට පහළ දි

විනිවිද යන්නා..

මේ දෙක එකම තැනකදි

එකි නෙක හමු වෙන්නා..

ඉදුල් කුළුදුල් 

මනිනු කෙලෙසක 

සාඨකය ක රන්දා..

සීතල මල් වැස්ස

සෙංකඩගල මහ පොලොවට

හෙමින් හෙමින් වැටෙන වැස්ස

තෙමා වැලද ආදරයෙන්

සිංදු කිව්ව මතකයි, 

මට..

සඳත් එක්ක නුඹ ඇවිදින්

මහ කරුවල අහස් ගැඹට

ඉරා දාපු ලෙන් ගතු කම

දොරේ ගියා පිදූ පෙමට..

නුඹ නාවට හිතත් එක්ක

සීතල මල් වැස්ස ඇවිත්

බිම තෙමනවා 

මෙහෙ ඕසෙට..

සමනල් හීන.

අතීතයෙන් එහා.. බොහොමයක් එහා දි ගෙතුනු හතර බීරී කතාවක් ජීවිතේ රහ රහස් අතර සජීව සුව විදිමින් ඇවිදින්න පටන් ගෙන කාලෙක පටන්. ආරම්භයක් අවසානයක් තියා හරි හැටි හමුවීමක් වෙන්වීමක් වත් නැති පුංචි සමනලයෝ..., උඹයි මේ කතාවේ උරුමක්කාරයා..

වසන්තයේ ඉර බහින හැන්දෑවක මුණ ගැහුණු පුංචි සමනලයෝ,.. උඹේ පාට අමතකයි දැන් මට හොඳටෝම. සුලඟකට පාවෙලා නුඹ ආව වඟ විතරක් ජීවමානයි හැමදාම.

පෙඳ පාසී සීතලට උඹේ ඇඟ සීතලව, රන් පාටින් දිළිසුනු ඒ අවරගිර  හැන්දෑවේ සිතුම ආයෙමත් නොඒවී කිසි දාක. ඒත් උඹ දන්නව  ද මේ ගිම්හානෙත් රෝස මල් පිපිනවා මෙහේ තාම.

වසන්තය ඉඟිලුනා උඹ ඇවිත් ගිය දාම..
රෝස මල් පරවෙන්නේ නෑ තාම..
දැන් ඉතින් ..
ඇවිත් යන්න වත් එන්න මේ වසන්තයේ, මඟ නෑර..

මම සහ පළමු පෙම.

මං  ආදරෙයි
හ්ම්ම්..
මං ඔයාට ආදරෙයි.
හ්ම්ම්ම් ම්..
ඇහුන ද ..මං ඔයාට ආදරෙයි අප්පච්චී..
හරි දරුවො ..දැන් ඔයාට මොනව ද මට කියලා අර ගන්න ඕනේ..

තාත්තාගෙයි දියණියකගෙයි බැඳීම පුදුමයි..ඒ තමයි පුංචි කෙල්ලෙක්ගේ පළමු පෙම. හැර ගිය - හැර යන ආදරෙන්, හැර නොගිය පළමු පෙම. තවමත් මම අදහන එකම පිරිමි හිත ඔහුම වීම පුදුමයක්..


මහ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ තියන හාන්සි පුටුව උඩ අප්පච්චිගේ ඔඩොක්කුවෙ ‍කොච්චර නං වාරයක් මම නැලවෙන්න ඇද්ද.. ඒ හැම වාරෙකම ඔහුගේ ඇඳුම මම කොච්චර නං තෙමන්න ඇද්ද..කාලය පුදුම තරම් වෙනස් කම් කර ඇති අපූරුව.. ඔහු  ඒ පුටුවේ තැන්පත් වෙලා දවසක මගේ දරුවන් වත්  නලවා වී.. හරියට මගේ සීයා ඉස්සර දවසක අප්පච්චීව නැලෙව්වා.. පස්සෙන් පහු මිණිබිරියක් විච්චි මාවත් හුරතල් කලා වගේ..


ඉස්සර හවසට ඔහු ගෙදර එන තුරු මම මඟ බලන් වුන්නා.. පුදුමයි.. අද මම එන තුරු ඔහු මඟ  බලන් ඉන්නවා..කාලයට නොකල හැක්කක් නෑ කියලා අද මම දහස් වාරයක් විශ්වාස කරනවා. ජීවිතේ අරුම පුදුම තැනක්. හුරු පුරුදු දේවල් නැවත නැවත සිදු වෙනවා, පුංචි පුංචි වෙනස්කම් ඇතුව. හරියට එකම ගීතයක් වෙනස් තාල දෙකකට කියනවා වගේ.

පිතෘත්වය නැමැති රන් දමින් බැඳුනු මිත්‍ර සමාගමක් ඔහුත් මාත් අතර පැවතියා , හුදෙක් අප්‍රමාණ පියවරුන්ට සාපේක්ෂව.අහස් මාලිගා, මිරිඟු සිහින, හමුනොවෙන බලාපොරොත්තු වලින් ඔබ්බෙහි තියෙන රළු යතාර්ථය උඩට ඇඳලා දාන්න ඒ මිත්‍රත්වය හැකි වුණා නිතරම.

අතීතය දිග කතාවක් මුල මැද අඟ නොපෑහෙන. අවශේෂ චරිත අප්‍රමාණව වුන්නු ඒ කතාවේ ඔහුටත් දුෂ්ඨයගේ චරිතේ රඟ දක්වන්න තිවුණා එහි නොඅඩුව.අරමුණක් විරහිත ඒ කතාවේ අවසානය නොලියම අද මම මඟ ඇරියා.. නොගැලපෙන තැනකදි පුංචි නැවතීමේ තිතක් තියලා.

සංසාර වන්දනාව

ඊයේ (2015.03.05) මැදින් පුර පසලොස්වක. කාලෙකට ඉස්සර පෝය දාට උදෙන්ම ලමා සාරියට උඩින් උතුරු සළුවත් දාගෙන අත්තම්මා පස්සෙන් පන්සල් ගියා සිල් ගන්න. මම ඇගේ අත් වාරුවෙන් ගියපු කාලෙකුත්   ඈ මගේ අත් වාරුවෙන් ගියපු කාලෙකුත් තිබුණා . ඒ යුගයන් දෙකම දැන් පහු වෙලා මේ අලුත් පරිච්ජේදයක්.

මෑත කාලෙක පටන් පුලු පුලුවන් විදියට පෝය දාට අපි කැළණි පන්සල් ගියා. ආත්ම ගානක කරපු පව් ටික හෝද ගන්න. ලබන ආත්මෙදි දිව්‍යලෝකේ ඉපදුනේ නැති වුනත් අපායට නොවැටුනොත් හොඳ හංදා.

පන්සලේ ඉස්සරහා පාරේ දිගටම මල් විකුණන මිනිස්සු. මේ උදවියට පෝට දාට පන්සලත් හොඳ වෙලඳපොළක්. මම ඒ පැත්තවත් නොබලා අම්මාගේ වෙව්ලන දෙපා වලට ඇවිදින්න වාරු දුන්නා. නංගී කොහොම හරි අප්පච්චිගේ ඇගේ එල්ලිලා නෙළුම් මල් පහක් අරගෙන. ගෙදරින් ගෙනාව සුදු මල් කවරෙයි, පොල් තෙල් , පහන් තිර  ඔක්කොම අප්පච්චිගේ අතට දීලා ඇගේ නෙළුම් මල් ටික අරගෙන සෙනඟ අස්සෙන් රිංගගෙන පිය ගැට පෙල නැංගා.

සෙනඟ අස්සෙන් රිංගගෙන පෙනෙන නොපෙනෙන ගානට යන නංගී දිහා බලලා අම්මා ලොකු හුස්මක් ඉහළ ට ඇද්දා, ඇගේ ඉස්සරහා එවරස්ට් කන්ද වගේ   තියෙන පිය ගැට පෙළ නගින්න. ඒත් මම දන්නවා, ඇඟෙන් බාගෙක බරක් වත් උස්ස ගන්න ඇගේ දිරච්ච ඇට කටු වලට හයි ය නෑ කියලා. මීට වඩා දුෂ්කර කදු පල්ලං වල ඈ අපිව වත්තං කරගෙන ඇවිදින්න ඇති බොහොම ඉස්සර දවසක.  යුකයක අවසන ඈ ලදරුවක් වී මා වැඩිහිටියකු කර ඇති වඟක් කාලය මට යන්තමින් තේරුන් කර මින් හිටියා

අම්මාගේ ඇස් වල මහ වරුසාවක් වස්සන්න කඳුළු පිරිලා තියෙන වා මම දැක්කට නොදැක්ක ගානට , ඇගේ ඉණ වටා අත දාලා අල්ල ගත්ත, 'කවදා වත් වැටෙන්න දෙන්නේ නෑ ඔයාට' කියලා වචන වලින් නොකිය ඈ ට ම තේරුං ගන්න දීලා. මල්ලී අනික් පැත්තෙන් අම්මාගේ ඉණ වටේ අත දාලා අල්ල ගත්තා. දැන් ඉතිං එවරස්ට් නෙවේ ඊට වඩා කන්දකුත් නැග්ගැකි. ඈ පුදුම විශ්වාසෙකින් පිට ගැට පෙලේ පළවෙනි පඩියට පය තිබ්බා.

සෑහෙන වෙලා වකට පස්සේ ඉහළම පඩියට නැඟලා අම්මා ආයෙමත් හැරිලා පහළ ම පඩිය දිහා බැලුවා. බාගදා ඈ හිතන්න ඇති , නැග්ග මෝඩ කම කියලා.. ආපහු බහින්නත් ඕනෙනෙ නැග්ගා වගේ ම. මම ඇගේ සිතුවිලි වලට මගේ සන්තාන සමපාතනය කලා බොහොම වැරදී.

'ඔය දෙන්න නොයින්න අද මට මේ පඩි නගින්න වෙන්නේ නෑ'

මගේ පපුව ඇතුලේ පුපුරු ගහන ගින්දරක් ඇවිලිලා ඇස් වලින් නලියන දුන් පිට වුණා ඒ වචන වලට.

අම්මා අසනීප උනායින් පස්සේ අපි කැළණි ආව පළවෙනි වතාව මේ.

වයසටත් වැඩියෙන් ජීවිතේ එක්ක හැප්පුනු අප්පච්චිට තනිවම අම්මාව වත්තං කරගෙන මේ පඩි නගින්න බෑ . හැබෑව.. අද අපි නොයින්න ඇගේ කැළණි වෙහෙර වැදිල්ල අනියමාර්ථයේ අසම්භාව්‍ය ක්‍රියාවක්.

ගිම්හානයේ දවසකට පෙර

මා මගේ වියපත් සිතුවිලි එකිනෙකට ගලපමින් අතීතාවර්ජනය කලෙමි. උන්මාද වසන්තය අහවරයි. එකි නෙකට නොපෑහෙන වර්තමානය තුල අනාගත සිහින පෙනෙනා තෙක් මානයක වත් නැත. වරෙක මරණය මා අසලට පැමිණෙතයි දැඩි බලාපොරොත්තු තබා ගෙන වුනෙ මි. නමුත්, සිහින බොඳ කරමින් මරණයට ද මා එපා වී ගොස් ඇති වඟයි මට ම - මා මෙන් ම.


දෑස් වසාගෙන සිහිපත් කරන්නට සුවපත් දිනයක් ඇත් නම්.වසන්තයේ දිනයක්. මල්, ගස් - වැල්, සීපා වුන් සුව විදිනා දිනයක්. මේ පව්කාර ගිම්හානයට පෙර දිනයක්.


සිහිනයෙන් අවදි වූවකු මෙන් අත පත ගාමින් ජීවිතය සොයා ගන්නට  අපරිමිත වෑයමක යෙදුන ද සොයා ගත නොහැකි විය. කවරක් ද ජීවිතය, කිසිදාක මා  නොදුටු ??

ආදරණීය හිතැත්තී නුඹ !!

ඈත මෑත නොපෙනුනත් මීදුමෙන් වැහුනු ජීවිතේ ඉවරාවක් හොයා යන ගමනේ අහඹු නැවතුමක මා නැවතී සිටිමි. සිහිනයෙන් අවදි වූවකු මෙන් වරෙක උන්මාදව කියවමින් ද තවත් වරෙක ඉබාගාතේ ඇවිදිමින් ද ගෙවූ පෙර දවස් මතකයෙන් තවම ගිලිහී නොගොස් සුරක්ෂාවේ ඇත. ජීවිතේ බොහොම මෑත බාගයකදී නිමා වූ ඒ විපරියාස සමයේ කතා නායකයා තවමත් ඉඳ හිට සන්තානේ අහු මුලු වලදී හමු නොවු නා නොවේ.

දවසක මට නුඹත් එක්ක කෝපී කෝප්පයක් තොල ගාන්නට ඇත් නම් ඉස්සර වගේ මහ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ ඉඳන්..

මම ඔහොම අහන්න බලාගෙන උන්නා බොහෝම කාලෙක පටන්. පණ නොආපු සිතැගි අතර ම සිර වුණු වචන විලංගු වලින් ගිලි හෙන්නේ නැතිව ම මිය ගිහින් දැන් අවුරුද්දකටත් කිට්ටුයි. අනන්ත සංසාර ගමනේ කොහේ හෝ කෙල වරක දි අපි ආයෙම මුණ ගැහේවී යම් භවයක. සිප වැලඳ ගැනීම් ඇතත්  නැතත් ස්නේහ සැමරුමෙන් අප හැදින ගනීවී එදිනට.

ආදරණීය හිතැත්තී නුඹ !!
නුඹේ අවසන් හුස්ම වැටෙන මායිමකට වත් එන්නට පින් නොකළ පව්කාර මිණිබිරිය මම..

නොමළ ප්‍රේමය

අතින් ඇල්ලා නැවතිය නොහැකි අසීමාන්තික සිතුවිලක එල්ලමින් දඟලන හැඟීම් අපි ප්‍රේමය යැයි නම් තබමු. මේ ප්‍රේමය අපේ ජීවිතවල පැටලෙමින් විවිධ කාල පරයාසයන් තුල දී  අනේක වේශයන් වලින් පෙනී සිටී. විටෙක ප්‍රකෘතිය ලෙසත් විටෙක ආදේශකයක් ලෙසත් තවත් විටෙක අසම්මතයක් ලෙසත් ආදී විවිධාකාරයෙන්.

මා දකින උත්තරීතරම ප්‍රේමය සිදුහත් යශෝදරා. ආත්ම ගණනක පාරමිතාවක් ඒ ආරය තුල ගැබ්බරව සංසාරෙන් සංසාරට ඔවුන්ව එක්කලා. නාම මාත්‍රික ආලයෙන් එහා ගිය ගෞරවණීය ගැඹුරු සිතිවිල්ලක් ආදරය නම් වූ අකුරු හතර තුල ඇති වඟට ඔවුන්ගේ චරිත කතාවන් වලට පණ දුන් අතීතය සාක්ෂි දරයි. නමුත්, හුදෙක් සිතුවිල්ලක රැදෙන කතා දාමයක් ඇර වර්තමාණ තාරුණ්‍ය තුල සිදුහත් යශෝදරා ප්‍රේමය ත් මියැදුණු චරිත පමණයි.

අප කිසිවෙකුගේ හිත් තුළ නොමළ ප්‍රේමයක් ඇති ද? බොහෝ මිනිසුන්ගේ පිළිතුර ඒ ප්‍රථම ප්‍රේමය වඟයි. නමුත්, මේ තාරුණ්‍ය ප්‍රථම ප්‍රේමය යට අත් පොත් තබනුයේ පාසල් වියේදීමයි . පැහැදිළිවම කීවොත් හයක් හතරක් නොදන්නා වියේමයි. පාසල් විය නිමා වත් සමඟ ‍බොහෝ විට මේ ප්‍රේමය නිමාව දකී. යම් කිසි දිනෙක අතීතය දෙස හැරී බැලූ දාකට මට මෙවන් ප්‍රේමයක් පාසල් වියේ තිබූ වඟ සිහි කොට උපහාසාත්මක් ව තමාටම සිනාසෙමින් සිහිපත් කරනවා මිස එහි කිසිදු ජීවයක් ඇති ප්‍රේම වෘතාන්දරයක් නැත.

මගේ ජීවිතයට ද ප්‍රේමය විවිධ හැඩ තල පාමින් පැමිණ ඇත. වරෙක හොර රහසේම .. තවත් වරෙක ප්‍රසිද්ධියේම. එයින් ප්‍රථම ප්‍රේමය වූ අයෙක් මගේ මතකයේ වත් නැත. නමුත් ජීවිතය තුලට ම ලැඟ ගත් අපරිමිත ‍ ප්‍රේම වන්තයක් පිළිබඳ මා දනිමි.  ඒ මගේ රම්‍ය අවධිය වූ නොමළ ප්‍රේමය යැයි නම් තැබීම යුතු මැයි.  

ශා ජෙහාන් රජු තමන්ගේ බිසවක් සිහි වෙන්න කිරිඟරු‍‍‍ඬෙන් සමාධියක් ඉදි කලා ඈ මළ දායින් පසු. මේ බිසව ශා ජෙහාන් රජුගේ අතංපුර බිසවක් වුනු මුන්ටාස්. ඔහු මේ සමාධියට ටජ්මහල එ යැයි නම් තබන ලදි. එහි සැබෑ තේරුම මන්දිර අතර කිරුළ යන්නයි. මුන්ටාස් එහුගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය හා එකම ප්‍රේමය නොවෙතත් ඈ ඔහුගේ නොමළ ප්‍රේමය වන්නට ඇති වඟට සැකයක් නෑ. ටජ්මහල තුල මුන්ටාස් බිසවගේ සොහෙන ඉදි කළ වඟ ද අතීත කතා වල සඳහන්.  

අදරෙන් පැරදුණු හැම විටම කතාවට අපි කියන්නේ මුහුදෙ ඉන්නේ එක මාළුව ද කියලා. මුහුදෙ මාළු මොන තරමට පීනු වත් මේ භවයෙදී අපි ට රත්තරන් මාළු වෙක් අහු වෙන්නේ එකම එක වතා වක් හෝ අහුනොවන තරම්.. අනිත් මාළු සියල්ලම අරමුණක් නැතිව අතිනත හුරතල් වෙන සංකර චරිත. ඔවුන් සමීපයේ ඇරඹෙන නුරාව සැබෑ ලෝකයේ බොල් ආදර හීන. 

ව්‍යාජත්වය අව්‍යාජත්වයට කිට්ටුවෙන්

ජීවිතය කුමක් වුවත් එහි ඇත්ත සහ බොරුව නම්  වූ දෙපදයන් ට මූලික තැනක් හිමිව ඇත. සියල් ලෝක සත්වයාගේ බැදීම් සත්‍ය මත ම පදනම් නොවෙති. ජීවිතයේ අස් කොන් වල අඳුරු ලප මෙන් රජයන බොරු ද හුස්ම ඉහල පහළ නොදමයි ද?.


යාථාර්තයෙන් ඔබ්බෙහි ඇති බොරුව නම් වූ අප්‍රසන්න වචනයට මා මෙන් ම බොහෝ මිනිසුන් ද්වේශ කරයි. ඒ තරමටම බියක් දක්වයි. නමුත් හැම විටකම අප ජීවත් වන්නේ බොරුව තුලම මිස ඇත්ත සමඟ නොවේ. බොහෝ ලෝක ධර්මතාවන් මවා පෑමක් යැයි මා කී කළ ඔබ පිලිගන්නවා ද?


පරිකල්පන රුප පද්ධතියක මිනිසුන් දකිනුයේ මතුපිට හැඩ තල මිස එහි සැඟවුණු ඇට කටු නොවෙයි නේද? ප්‍රත්‍යක්ශයෙන් ම ගත් කළ අප බය ඇත්ත නම් වූ දෙයට  ට මිස බොරුව ට නොවේ. ගැමියො කතාවට කිව්වේ ඇත්ත තිත්තයි කියලා කට කසනවාට   නෙවේ නේ. ඇත්ත තිත්ත , තිත්ත +  ජීවිතයට සමඟ සම්මිශ්‍රණය නොකොට කඩ තොළු ඇති තැන් අපි අයිසිං නමින් ව්‍යාජකරණයට නැඹුරු වෙන්නෙමු. එකකින් පටන් ගෙන සිය දහස් වතාවක් අපි මේ ක්‍රියාවෙහිම නියැලෙන්නෙමු. බොරුව තුල ඇති මෘදු මොලොක් බවට  අප සියල්ලෝම ලොල් වී  ඒ පසු පසම දුවමින් යාථාර්ථයෙන් බොහෝ ලෙස දුරස් වී ඇත්තේ යථාර්ථයේ ගල් බොරළු උඩ ඇවිදින්න අපේ හිත් වල ඇති අකමැත්ත දැයි මා නොදනිමි.

ජීවිත දෝමනස්සයන්, ආදර පෙරළීන් ආදී විවිධ වූ  සිදුවීම් දාමයන් තුල අපේ රඟහලට ආගිය පුද්ගලයන් තුල කොතෙකුත් අප්‍රමාණ විවිධත්වයන් ඇද්ද. ඇතැම් මිනිසුන් අපේ දොඩමළුවෙන් සමුගත්ත ද ඔවුන්ගේ හඩ අපේ හිත් වල සදාතකනිකව දෝංකාර  නඟයි. එය තීරණය වනුයේ ඔවු න් අප ජීවිත තුළ රඟන රන්ඟණීය චරිතයන්ට ඔහු හෝ ඇය කෙතරම් අවංක වූවද යන්න මත පමණයි.

හෙවනැල්ලයි මමයි

හිටි හැටියේ අසනීප වුණු අප්පච්චී, ඇවිදින්න බැරි අම්මායි එක්ක මගේ ජීවිතේ තව තවත් ලං වෙන්නේ දුප්පත් කමට. ජීවිත ප්‍රස්ථාරේ ඍණ සංඛ්‍යාවලට යන්න පටන් ගත්ත දා පටන් නොදන්න මිනිස්සු පවා මට උපදෙස් දුන්නා, ජීවත් වෙන හැටි කියා දෙන්න. මේ ඵල රහිත කන්දොස්කිරියාව මම අහන් වුන්නේ ඒ දවස් වල බොහොම අසීරුවෙන්. පස්සෙන් පහු කාලෙකදී බහුතරය සුළුතරයට පෙරලුනාම කන්දොස්කිරියාව ඉබේටම නැවතුනා.

“මට ජීවිතේ බිංදුවේ ඉඳලා පටන් ගන්න වෙලා.”

“ඒක හොඳයි.

“ඒ ඇයි?”

“ජීවිතේ මුල ඉඳන් පටන් ගන්න මිනිස්සුන්ට සාර්ථක වෙන්න ලේසී. ඒ වගේම ඒ මිනිස්සුන්ට මුල අමතක වෙන්නෑ කවදා වත්.”

 “කියන්නං ලේසි යි .. ඕවා ඕන කෙනෙක්ට”

“හැබැයි ඒක කියන තරන් ලේසි නැ තමයි කරන්න ගියාම. අවබෝධයෙන් වැඩ කරන්න ඕන. මට පුළුවන් විදියට ඔයා ට හෙල්ප් කරන්නම් නංගා.”

ජීවිතේ කොනකට වෙන්න මගේ ලඟ නතර වුනේ, ඔන්න ඔහොම කිව්ව සහෘදයා විතරයි. එත්, පෙනෙන නොපෙනන තරමට ඈතින්.

“පණ උනත් දෙන්න හැකි” යි. කිව්ව ආදරේත් අනෝරා වැස්සකට අහුවෙලා දිය වෙලා ගියා. වැලලිච්ච රෝමාන්තික කවියේ අන්තිම පද පේළියත් මට මෙන් ම ඔහුටත් අමතකව ඇති. සාධාරණ අසාධාරණ ගැටුම් කෙලවර අපේ වෙන් වීමේ අවසන් තීන්දුව ලිය වුනේ මොන ම හේතුවට ද කියලා දවසක ඔහු මුණගැහුනොත් අනිවාර්යෙන්ම අහන්න ඕනේ. මගේ හිත කොනක වත් නැති මේ ප්‍රශ්න උත්තර බාගදා  ඔහු සමීපයේ ඇති. පණ නේන ඒ අතීත කතාව ආයේ ලඟ නැතුවට ඉඳ හිටලා ඇස් තෙත් කරන් කඳුළු වැටෙනවා තවම.

මේ සියල් බැඳීම් මකුළු දැලක තරමට වත් ශක්තිමත් නෑ.  “ඇති හැකි දවස්වල ඉන්න අප්‍රමාණ නෑදෑ මිත්‍රයෝ නැති බැරි දාට වෙන්ව යනවා” කියන කියමන සඵත කරමින් ඔවුන් නික්මිලා පැදුරටත් හොරෙන්. ව්‍යාජ බැඳීම් ගැලවිලා. මගේ සිතුවිලි නග්නව යථාර්ථය දිගේ වැටි වැටි ඇවිදින්න පටන් ගෙන. “දවසක ලෝකෙම මිනිස්සු කියවන පොතක් ලියන්න ඕන” කියන අමුතුම පිස්සුවකුත් එක්ක.

වේදනා දෙන අම්මාගේ කඳුළුයි,  හැඬුම්බර අප්පච්චිගේ හිතයි, දුර්වර්ණ විච්චි ගෙදර බිත්ති හතර මැද ගුලි වෙලා තියෙන ඔවුන්ගේ හීනයි මගේ ඉහ මත්තේ ගොඩ ගැහිලා. අප්‍රමාණික වේදනා, සිනා පිරුවටේකින් වසාගෙන මම මගේ හිත සිර ගත කළ අපූරුව මට ම පුදුමයි. කෙසේ කෙදිනක අවසන් වේද යත් නොදන්න මගේ දෛවයේ මේ සිදුවීම් සමුදායම එක පෙලට ලියවෙලා තියෙන්න ඇති. මම මෙතුවක් නොදැන වුන්නට.

මිනිස්සු පතන සියුම් මෘදු මොලොක් ජීවිතෙන් එහාට කළු සුදු පරිසරයෙක අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් අඩු නොවුනු කාල සීමාවන් අනපේක්ෂිතව පැමිණෙනවා යි මොකදෝ පොතක මම කියවලා තිබුණා . මේ ගෙවෙන ගිම්හානේ අවසන්ව වසන්තය පැමිණේවි. නමුත්, අවිනිශ්චිත කාල පරාසරයක් ඒ පිළිබඳ මගේ සන්තානේ  ඇත්තේ. ඒ වසන්තය පැමිනෙන දා, මා මගේ ජීවිතයේ කොතැනක හිදීවි ද යද්ද පිළිබඳ වත් ලොකුවට ප්‍රශ්නාර්ථයක් ඉතිරියි මගේ ලඟ.

ප්‍රීතිය සිරගත කොට වේදනාව මුදුන් පමුණුවාගෙන ලෝකේ කැරකෙන්නේ  මගේ ජීවිත චක්කරේ කැරකෙන පැත්තට ප්‍රතිවිරුද්ධව. අනුන්ගේ හීන මගේ වචනවලින් පණ එන කාලේ අසීමාන්තික ලෝකයක තනිව මම, පිහිටක් නැති, හෙවනක් නැති  කටෝර බිමක හිස් අවකාශය පුරාම අනන්ත හීන දකින කෙල්ලෙක්.

ප්‍රේම මාණික්‍යය

සැබෑ ප්‍රේමය වනාහි අන්ධකාර දූපතක ඇති නීල මාණික්‍යයක් වැනි ය. මෙය සොයා යන්නෝ බහුල වන අතර සොයා ගන්නෝ විරල ය . ඔවුන් සැබෑ  වාසනාවන්තයෝ ය. දැලි හලං කෑලි  සොයා යන ප්‍රේමය සත්‍ය‍යෙන් තොර සුරන්ගනා කතාවන් පෙළකි. එකකින් නතර නොවන අපි නිරන්තරයෙන් ම ප්‍රේම මාණික්‍ය සොයන්නට මේ දනව්වට පිවිසෙන්නෙමු. අවාසනාවට බොහොමයක් ඇස ගැටෙනුයේ වටිනාකිමින් අඩු ව්‍යාජත්වයෙන් ඔප වැඩුනු ප්‍රේමය මයි. 

ආදරණීය මිනිස්සු

චිත්ත මනෝභාවයට ආමන්ත්‍රණය කෙරෙන ආදරණීය හිතැත්තන් ලෝකේ කොහෝ හෝ  හොයා ගන්නට සිටී නම්.. අප්‍රමාණ වතාවක් මා ඔවුන් සොයා ඇවිද ඇත. තවත් යා නොහැකි තැන නැවත, අතීතයත් වර්තමානයත් අතර සිර වූ චරිත කිහිපයක් අකුරු අතර සිර කරන්නට මට දැන් උවමානාය. වෛරයකින් තොර කලකිරීම් සමුදායක්ම හිත් වේදිකාව ඉදිරිපිට මුල් අසුන් හොබවමින් මට ම ඔච්චම් කරයි.

සැබෑ ආදරණීයෙක් මගේ ජීවිතයේ කොහෝ හෝ තැනක සිටියා ද යැයි අතීතයේ කුණු මල්ල අවුස්සා හොයා ගන්නට උවමනැයි. නමුත්, කිසිවෙක් නැතැයි මම හොදාකාරව ම දනිමි.  කුමන අනුභූතියක වුවත් සෑම ස්ථරයෙකම මිනිසුන් මගේ මිතුරන් වී සිටි කාල වකවානු වල ඔවුන් පැමිණියේ මාරුතයක් ලෙසිනි. ආ විගසම කල්පාන්ත සුළඟට නොදෙවෙනිව හැර යාම සටහන් ය.

කෘතියක අවසානයේ එහි නැවතීම් තිතක් තබනු වස් ලේඛකයා උනන්දුවෙන් අවසානය තරණය කරයි. නමුත් ජීවිතයේ නැවතුම් තිත් කොහිද. කිසිවක් නැත. ප්‍රශ්නාර්ථ පමණක් නිරුත්තර ප්‍රශ්න ඉදිරිපිට හිට ගෙන සිටී.